Είμαι καθισμένη στο προτελευταίο θρανίο της τάξης, δίπλα στο παράθυρο, και έχω ακουμπήσει το κεφάλι μου πάνω στα χέρια μου, καθώς ακούω την καθηγήτρια των Αρχαίων :
«Βρισκόμαστε τρεις μήνες πριν τις Πανελλήνιες. Τρεις μήνες πριν. Ηρθε η ώρα να τα δώσετε όλα, το ξέρω πως ήταν μια κουραστική χρονιά για εσάς αλλά δεν πρέπει να τα παρατήσετε όλα τώρα, όχι εδώ που φτάσατε»
Πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου à Κουραστική χρονιά? Ναι ήταν μια κουραστική χρονιά, αλλά όχι και κάτι το τόσο τραγικό. Θέλω να πω όχι για μένα. Δεν έδωσα όλες μου τις δυνάμεις, δεν προσπάθησα όσο έπρεπε, άφησα κενά, έκανα τσαπατσουλιές. Μακάρι να είχα χρόνο να επανορθώσω, μακάρι να είχαμε ακόμα Σεπτέμβρη….
«Τρεις μήνες στους οποίους πρέπει να τελειοποιήσετε τις γνώσεις σας, να καλύψετε τα μικρό κενά σας, να κάνετε επαναλήψεις, να προσπαθήσετε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αν και να σας πω κάτι? Δεν σας φοβάμαι εσάς, είστε δυνατό τμήμα, ίσως ένα από τα πιο δυνατά τμήματα που είχα ως τώρα»
Έχει δίκιο. Στην θεωρητική είμαστε στο τμήμα 14 παιδιά. Όλοι μου οι συμμαθητές είναι αστέρια. Αν δείτε τα αποτελέσματα τους θα πάθετε πλάκα!! 37 στα 40 στο άγνωστο, 93 στην λογοτεχνία, 100 στα λατινικά….και είμαι και εγώ εκεί σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Όχι σε καμιά περίπτωση δεν είμαι άχρηστη η αδιάβαστη η κάτι παρόμοιο….αλλά να…δεν είμαι σαν και αυτούς…..
«Απλά αυτούς τους τρεις μήνες που έμειναν, δεν πρέπει να περνάει λεπτό που να μην διαβάζετε, ώρα που να μην εκμεταλλεύεστε. Όσο δύσκολο και αν είναι, θα πρέπει να αφήσετε λίγο πίσω τα πράγματα που σας απασχολούν και να αποστασιοποιηθείτε για λίγο από τη ζωή σας. Να γίνετε κάτι …. κάτι σαν ζομπι …!!»
ΖΟΜΠΙ?? Τώρα σοβαρά? Εδώ εγώ δεν μπορώ να διαβάσω πάνω από 4 ώρες συνεχόμενες και αυτή μου λέει να γίνω ΖΟΜΠΙΙΙΙ? Πρέπει να αλλάξω, πρέπει να αλλάξω, να τα δώσω όλα …. Πόσο εύκολο να το λέω και πόσο δύσκολο να το κάνω.
«Αν έχετε πίστη στους εαυτούς σας μπορείτε να κάνετε τα πάντα. Έχω πίστη σε εσάς. Έχω πίστη στους μελλοντικούς μου φοιτητές. Άντε πάμε για μάθημα τώρα, πολύ ώρα χάσαμε»
Και έτσι με ένα απλό «Πάμε για μάθημα» ξεκίνησε να αναλύει τον συσχετισμό τέχνης-φύσης-αρετής σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, και εγώ κοίταξα έξω από το παράθυρο δίνοντας υπόσχεση ότι θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό αυτούς τους τρεις μήνες που έμειναν ….
