Αυτό ήταν ηρθε κιόλας Ιανουάριος, σιγά σιγά  μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις Πανελλήνιες. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως φτάσαμε κιόλας εδώ. Πέρασαν ΟΛΑ τόσο γρήγορα. Αυτή τη στιγμή είμαι προβληματισμένη, τι θα γίνει μετά? Θα τα καταφέρω?  Δεν ξέρω, κανείς δεν ξέρει…ο χρόνος θα δείξει..Τους προηγούμενους μήνες πέρασα υπέροχα…τηρώντας την υπόσχεση που είχα δώσει στην κολλητή μου…ότι θα περάσουμε μια υπέροχη τελευταία χρονιά… Τώρα όμως που ηρθε Ιανουάριος έχω αρχίσει να αγχώνομαι και αυτό δεν είναι καλό. Σε λίγους μήνες θα δώσω τις απολυτήριες εξετάσεις μου και καλώς ερχόντων των πραγμάτων θα μπω στο πανεπιστήμιο. Μου είναι αδύνατον να το συνειδητοποιήσω από την μια ανυπομονώ και από την άλλη θέλω να παγώσω το χρόνο για πάντα στον Ιανουάριο. Φοβάμαι, φοβάμαι και για πρώτη φορά το παραδέχομαι. Φοβάμαι για το αν θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις και αν όχι…φοβάμαι τη διαδικασία. Φοβάμαι για το πώς θα νιώσω όταν πω «σε ένα μήνα πανελλήνιες» , φοβάμαι για το τι θα λέω και πως θα νιώθω το βράδυ πριν δώσω το πρώτο μου μάθημα, ακόμα φοβάμαι πως όταν τελειώσει το σχολείο θα τελειώσει ένα μεγάλο και γλυκό κομμάτι της ζωής μου..Φοβάμαι το μέλλον. Αλλά είναι Ιανουάριος μπαίνω στην τελική ευθεία. Πρέπει να αντιμετωπίσω τον φόβο μου και να απολαύσω την πορεία.. μια πορεία δύσκολη, γεμάτη εντάσεις, άγχος και πολύ διαβασμα..4 μήνες έμειναν.Πρέπει να το παλέψω και θα το παλέψω… Το ξέρω  ;) Έτσι και αλλιώς είμαστε στην τελική ευθεία….